Vakantie!

Op vakantie met de bus
We zijn voor de eerste keer op vakantie geweest met de bus. Nog niet met onze nieuwe rolstoelbus, maar dat maakt niet uit. Dat we met een bus op vakantie konden was al superfijn. We pakten alle spullen in zoals altijd. Normaal hadden we de zorg: hoe krijgen het allemaal in de auto, hoe krijgen we Tim in de autostoel waar hij eigenlijk al veel te klein voor is? Nu totaal niet. Hein maakte alle bagage met een net aan de sjor-ogen vast. Naast de rolstoel en Tim’s loophulpmiddel, kon zelfs het fietsje van Willemijn en de loopauto van Lennard nog mee. Tim zat comfortabel in zijn eigen rolstoel in het midden van de bus, tussen Willemijn en Lennard in.

Onderweg
Daar gaan we dan. We vertrekken als het nog donker is. Om 10 uur ’s ochtends zijn we Parijs al ruim voorbij en is het al 30 graden. Gelukkig heeft de dealer de airco gerepareerd. Ik heb een mapje gemaakt met alle inentingspapieren: qr-codes geprint en gele boekjes. Maar niemand die erom vraagt. De reis gaat voorspoedig. We zijn er al om kwart voor 4 ’s middags. De bus rijdt heerlijk ook al is het een oudje. Helaas heeft de bus geen cruise control. Dat is lastig omdat je been urenlang in dezelfde houding zit. Gelukkig wisselen we elkaar elke 3 uur af. Onderweg verschonen we met gemak Tim (en Lennard) op het verschoonbedje. Dat is heel erg fijn, echt ideaal. Helaas moet wel de lift naar beneden omdat anders het bedje niet naar beneden kan. In de nieuwe bus zal dat gelukkig niet nodig zijn. Het is fijn dat je Tim zo simpel uit de bus kan halen. We hoeven Tim nu niet meer uit de autostoel te tillen. Even wat tassen eruit halen en je rijdt Tim zo uit de bus naar buiten. De bus is voorin ook wat ruimer dan de auto, dus je kan onderweg al rijdend gewoon al wat crackers en drinken geven. Ik kan nog een beetje omdraaien en staan, en Tim hiermee helpen. Dat zou in de auto nooit kunnen. Dit geeft allemaal rust: als Tim ontspannen is, dan is iedereen dat. Maar als Tim zich oncomfortabel voelt om wat voor reden dan ook, dan gaat hij hysterisch huilen en raakt iedereen in de stress. Dan is het een lange weg, zeker als er even geen parkeerplaats in de buurt is. Maar daar hadden we nu totaal geen last van. Dus we kwamen heel ontspannen aan. Heerlijk.  

Park
Wat is het fijn om weer voor de derde keer op dezelfde vertrouwde vakantieplek te zijn. Het voelt echt als thuiskomen. Je weet wat je kan verwachten en vooral welke hulpmiddelen er zijn. Er zijn veel vakantiegangers die we herkennen van vorig jaar. Het merendeel van de vrijwilligers en animatieteam herkennen we ook van vorig jaar of zelfs van het jaar daarvoor. We blijven vrij veel op het park. Tim kan heerlijk op het park rondlopen in zijn loophulpmiddel en krijgt veel aandacht. Hij geniet daar zichtbaar van. Elke dag gaan we zwemmen in het speciale extra warme zwembad. Voor alle kinderen, met of zonder handicap, is er een animatieteam wat 2x per dag leuke activiteiten organiseert. De kinderen hebben het erg naar hun zin. De vrijwilligers passen wel eens momentje op de kinderen, zodat ook wij wat rust krijgen en eens een bladzijde van een boek kunnen omslaan of een strandwandeling kunnen maken. Het is een uitrust vakantie. Iedereen praat tegen je aan en tegen Tim. Dat is fijn. Iedereen kent elkaar, ook bij naam, zowel van de gasten als de vrijwilligers. Heel bijzonder. Ik ken geen park waar je elkaars namen kent of zo makkelijk een praatje maakt. Alle vertrekkende gasten worden steevast uitgezwaaid door de vrijwilligers en gasten. Vertrek je ’s nachts zoals wij, dan staat de beheerder om 4 uur ’s nachts je uit te zwaaien. Hoe bijzonder en fijn is dat! Alsof je door een goede vriend wordt uitgezwaaid.

Meedoen is belangrijker dan winnen
Het animatieteam organiseert veel dingen voor álle kinderen. Kinderen zeggen allemaal: hier ben ik tenminste niet ziek of ben ik niet gehandicapt, wordt er een keer niet gekeken naar wat ik níet kan en dat ik niet mee kan doen. Hier kan alles of wordt ervoor gezorgd dat het kan en je mee kan doen. Zo was er een keer touwtrekken. Hoe doe je dat in een elektrische rolstoel? Nou simpel: rolstoel aan het touw vastbinden, in zijn achteruit en vol gas. Slippen die wielen. Wat een lol hadden de kinderen! Echt fantastisch.

Zo was er ook de rolstoel- en scootmobielrace. Dat is zo geweldig. Op het park zijn ook veel scootmobielen die van ‘niemand’ zijn, dus die worden ook ingezet. Ouders en kinderen nemen erin plaats, samen met de kinderen in de rolstoelen, of nemen een kind op schoot. Het gaat niet om het winnen, maar om het meedoen. Een heel parcours wordt er afgelegd over het park, word je onderweg aangemoedigd door mensen langs de lijn en is er een pitstop. Al snel is het duidelijk wat de snelle en de langzame scootmobielen zijn. Drie keer raden welke er dus favoriet zijn. Wat een schik heeft iedereen. Veel rondjes worden gereden: ouders tegen de kinderen, de kinderen tegen elkaar en voor wie er nog een keer zin heeft. Iedereen die over de streep komt, wordt toegejuicht alsof je gewonnen hebt. Bij de prijsuitreiking wordt bij ieder kind vertelt hoe geweldig je bent, in plaats dat je de eerste bent.   

Elke vrijdag is er open podium. Daar kijk ik altijd erg naar uit. Dit is zo leuk. Veel kinderen en ook ouders doen mee. Je kan je opgeven om een act op te voeren. De hele avond kijken naar liedjes, quizen, raadsels, mopjes en toneelstukjes.  

In shock
Tijdens de vakantie praat je met veel gasten en vrijwilligers. Niet oppervlakkig, maar over de zorg en vragen die je hebt. Iedereen zit op één lijn, dus het is makkelijk praten, ook al is elke kind zo anders dan het andere. Zo sprak ik ook met één van de vrijwilligers. Hij vertelde dat hij dit al voor het vijfde jaar deed. Drie weken lang komt hij hier helpen. Na het eerste jaar, moest hij een week thuis bijkomen. Zelfs nu nog, na 5 jaar, heeft hij thuis even rust nodig om tot zichzelf te komen. “Waarom?”, vroeg ik, al kon ik me goed voorstellen dat je moe wordt van al dat vrijwilligerswerk, aangezien deze man al 78 jaar was. “Dat is het niet”, zei hij. “Het zijn alle zorgen die ik zie. Alle gezinnen, ieder op zijn eigen manier met een kind met zo verschrikkelijk veel problemen. Wat een ellende.”, zei hij. Het greep me aan, maar ik was ook verbaasd. Hoe kan het dat ik zo’n geweldige vakantieplek zie met zoveel lieve vrijwilligers en zoveel leuke gasten, waar je zoveel hulp en steun krijgt, er leuke activiteiten worden gedaan, waar je tot rust komt en iedereen blij is? En hij zoveel ellende ziet? Dat begint hij nu toch ook in te zien. Daarom is het zo mooi dat hij en al die andere lieve mensen elk jaar weer komen om ons en alle andere gezinnen een geweldige zorgeloze tijd te gunnen.

Aanpassingen aan de bus
Ondertussen heeft Bierman het autoaanpassingsbedrijf niet stil gezeten. Ze zijn al vrij ver in het maken van alle aanpassingen. De luchtvering is erin gezet. De lift is geplaatst. De ramen zijn geblindeerd en achterin zijn ramen geplaatst. De isolatie is gemonteerd. De houten vloer is gelegd. De stoelen, rolstoelrails en de rolstoelhaken zijn geplaatst in de vloer. Nu alleen nog de finishing touche: boxen erin, de sjor ogen, de omkasting met wielisolatie en kastjes. 

Daarna moet bij de dealer nog de laatste dingen worden gedaan: zoals het plaatsen van de side-bars (als extra bescherming) en een nul-beurt. Wat is het spannend. Binnenkort zal de bus klaar zijn. Ik ben zó benieuwd.

Edwin van der Sar
Vorige week zijn we weer naar de jaarlijkse sportdag voor ouder- en kind geweest, van de Edwin van der Sar Foundation. Zij organiseren samen met de Hersenstichting jaarlijks een dag met lezingen en workshops voor ouders en tegelijkertijd een sportdag voor de kinderen. Dit alles op de prachtige locatie van de KNVB in Zeist.

We staan pal voor het sportveld geparkeerd met de bus. Bij binnenkomst worden we meteen begroet door de sprekers zoals Prof. Dr. Erik Scherder, waar ik fan van ben en ook alle tv-programma’s van bekijk. Wanneer later de sportdag begint, voetbalt Edwin gewoon met alle kinderen mee en gaat ook gewoon met ze op de foto. Hij neemt ook echt de tijd voor Tim en voor een gesprekje. Hij is oprecht geïnteresseerd in hoe het met Tim gaat. 

Ook zijn vrouw Annemarie is er. Ook zij is geïnteresseerd in hoe het gaat met Tim en de zorgen die daarbij horen. Ze heeft vragen hoe we ervoor zorgen dat Tim niet overprikkeld raakt op zo’n dag als deze en hoe we thuis dingen doen. En dan neemt ze Lennard mee en gaat met hem van de glijbaan op het stringkussen. Zo leuk! Wat een lieve mensen.

Net als op onze vakantie, zijn er hier ook allemaal gezinnen met kinderen met een handicap. Hun broertjes en zusjes weten niet beter dat zij zo zijn. Ook hier is niemand bijzonder en telt iedereen mee en wordt er gekeken hoe iedereen op zijn manier mee kan doen. Want Tim kan niet meedoen met het levend tafelvoetbal, lampjes zo snel mogelijk aan tikken of met Twister. Maar dan is er wel een sporttrainer die met Tim alleen aan de slag gaat, om met Tim te hockeyen of te voetballen, zodat Tim ook mee kan doen en de dag kan ervaren, en zo deel uit te maakt van een team en de sportdag.

’s Middags kunnen we Tim heel gemakkelijk in de bus verschonen. Geen gedoe en geen zorgen hoe we dat gaan doen. Zo fijn. Het is een enorm leuke dag waarop we alle kinderen zien genieten. En wij? Wij genoten nog meer dan vorige keren omdat we deze keer minder zorg en gedoe hadden met het verschonen van Tim.

Dag lieve mensen. Ik hoop dat iedereen van de vakantie heeft genoten, al was het niet altijd even zonnig, we hebben toch best een mooie nazomer. Ik hou jullie op de hoogte van de bus…. Het aftellen is begonnen.

Lieve groetjes Jessica